Meşenin Ruhu

Bu solgun ormanın içinde; meşeler arasında, 

Sönmüş bir mevsimin son fırtınası gibi esiyorsun 

Kar fırtınaları çağırıyor ruhumun sessizliğini... 

Rüzgârın ağaç gövdemi aşındırması gibi, 

Yıllarca gövdemdeki kıymıklarla yırtıyorum; bu ulu rüzgârları,

Ve dağlıyorum yaralanmış fırtınaları...

Sessiz bir gölge içinde, bir nehir yatağında hissediyorum; Toprağın nefesini!

Dallarımda filiz veren tohumlar...Bir kuşyemi!

Unutulmuş göksel ateşin aydınlatmadığı şu günler

Bu kara ormanın içinde meşeler arasında

Gövdem yanıyor toprağın acısıyla... 

Dallarımda her bir kıymık, rüzgârı yaralayan 

Çok aradım kendimi bu kara orman içinde

Meşeden ağaçları taklit ederek 

Çok aradım illiyetimi 

Toprağın rahminde filiz veren tohumu taklit ederek...

Uyuyorum gözlerim açık bir ağaç gövdesinde; dışarıyı izleyerek 

Ama elem içinde tutundum nasırlaşmış insan bedenine;

Ve ruhum hapsoldu bu beden kefenine

Uyanmak istiyorum artık!

Sıçrayan kıvılcımlar gibi uçmak istiyorum.